IΔIΩTIKO NOΣOKOMEIO EYAΓΓEΛIΣMOΣ
ΚΟΥΤΣΟΦΤΙΔΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ
ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ: Β’ΦΑΣΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ & ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
2003 | Υλοποιημένο | 3500 τ.μ
Πάφος
Κάθε ανθρώπινο έργο πνευματικό ή υλικό, προϊόν πνευματικής εργασίας ή προϊόν χειρωνακτικού μόχθου, αποτελεί αντικειμενική ‘’καταγραφή’’ του ψυχισμού του δημιουργού του και φανερώνει την αντίληψη του τεχνουργού για τον αντικειμενικό κόσμο (φύση-κοινωνία). Συνεπώς εκφράζει ιδέες και παράλληλα (περισσότερο ή λιγότερο) συναισθήματα.
Θα μπορούσε να ειπωθεί δηλαδή ότι κάθε δημιούργημα είναι ουσιαστικά μια έκθεση ιδεών για ένα συγκεκριμένο θέμα που αποτείνεται σαν μια πρόταση στον άλλο άνθρωπο (κοινωνία), προσφέροντας του είτε πρακτική εξυπηρέτηση, είτε διδαχή πάντοτε μαζί με τέρψη, σαν μια γλώσσα πανανθρώπινης επικοινωνίας η οποία απευθύνεται στον λογισμό και το συναίσθημα των συνανθρώπων και που εκφράζεται πάντοτε ατομικά. Τις πρακτικές και χρηστικές ή τις πνευματικές και ηθοπλαστικές λειτουργίες της η ανθρώπινη δημιουργία τις εκφράζει κατά κανόνα καλλιτεχνικά.
Το τελικό αποτέλεσμα αποτελεί την συνισταμένη υποκειμενικών και αντικειμενικών παραγόντων που θα πρέπει να ικανοποιεί προκαθορισμένες ανάγκες και λειτουργίες ατομικές ή συλλογικές στο πλαίσιο των προτιμήσεων και συνηθειών των χρηστών (πρόγραμμα).
Με αυτή τη συλλογιστική προσεγγίσαμε το θέμα ώστε η αναζήτηση από πλευράς σύνθεσης και ταυτόχρονα χωροθέτησης των διαφόρων λειτουργιών (υποσύνολα), να αποτελέσουν τον κορμό ενός σεναρίου (σύνολο) που να στοχεύει στη διπλή αποστολή που κατά την γνώμη μας αποσκοπεί σήμερα η αρχιτεκτονική:
α. στην ορθολογική, έντεχνη και σκόπιμη οργάνωση του χώρου (στεγασμένου και υπαίθριου) για την εξυπηρέτηση των δραστηριοτήτων γενικά (ατομικά και συλλογικά) και,
β. παράλληλα την διαμόρφωση του αρχιτεκτονήματος αισθητικά.
Το πρώτο,καλύπτει προφανώς πρακτικές χρησιμότητες, το δεύτερο καλλιεργεί και αναβαθμίζει την αισθητική συνείδηση του κοινωνικού συνόλου εκφράζοντας μηνύματα διαχρονικής εμβέλειας, που απηχούν την συνισταμένη της κοινωνικής συνείδησης (διδαχή).
Από τον 6ο π.χ αιώνα ο Παρμενίδης θεωρούσε ότι το σύμπαν διαρθρώνεται σε αντιθέτες δυάδες: φως-σκοτάδι, παχύ-λεπτό, κρύο-ζεστό, είναι-μη, πλήρες-κενό κλπ.
Πιστεύουμε ότι τα μεγάλα δημόσια κτίρια πρέπει να έχουν έντονη γεωμετρία τόσο για λόγους παραστάσεως όσο και για λόγους αστικοποιήσεως του περιβάλλοντος χώρου.
Πρέπει να γίνονται σημεία αναφοράς στο ακατάστατο αστικό περιβάλλον.
Το κτίριο που προτείνουμε σχεδιάστηκε αντλώντας από τα τοπικά δεδομένα, αλληλοεξαρτώμενες λειτουργίες, μελλοντικές προσκείμενες χρήσεις, κλιματολογικές συνθήκες, προσανατολισμό, περιμετρικές προσβάσεις, σχέσεις ανοιχτού χώρου με κύριο άξονα αναζήτησης την δημιουργία ενός μικροκλίματος ώστε τα ενεργοβόρα συστήματα να εργάζονται το λιγότερο δυνατόν.