Χωρο-γραφήματα: από το απέναντι παράθυρο
του Κωνσταντίνου Μάρκου
Δωμάτιο νούμερο: 23, © Κωνσταντίνος Μάρκου
Συνεπής στο χρόνο της, η παράσταση ανεβάζει αυλαία. Η γυμνή γυναίκα τοποθετεί τον εαυτό της μπροστά από το παράθυρο. Στηριζόμενη στα δάχτυλα των ποδιών της, ανεβάζει με αργές κινήσεις τα χέρια της προς τα πάνω. Παίρνει βαθιές αναπνοές, απογυμνώνει τη σκέψη και προετοιμάζει το σώμα για να δεχτεί τις προμελετημένες εκπομπές του μυαλού. Σαν να ανασυγκροτεί τον εαυτό της για να βουλιάξει σαν ολότητα στις μελωδίες του δωματίου. Στις μελωδίες ενός μυθοπλαστικού κόσμου που με μανία κυριεύουν την πραγματικότητα. Κάθε βήμα λέει τη δικιά του ιστορία. Το δικό του χώρο. Το δικό του χρόνο. Γέννηση, έρωτας, μεταμόρφωση, θάνατος. Τα τέσσερα κεφάλαια ενός θεατρικού έργου με πρωταγωνίστρια την άγνωστη χορεύτρια του απέναντι παραθύρου που με καλεί να γίνω αμέτοχος θεατής και να αφεθώ στην ηδονή μιας σκηνοθετημένης μετάβασης από τον ρεαλισμό στο μύθο.
Πάνε τώρα τρεις μήνες που έχω μετακομίσει στο πανδοχείο. […] Είναι ένα αόρατο μέρος. Ένα καταφύγιο για όσους αναζητούν στέγη εφήμερης διαμονής.
Πάνε τώρα τρεις μήνες που έχω μετακομίσει στο πανδοχείο. Πρόκειται για ένα νεοκλασικό κτίριο με δύο κεντρικές πτέρυγες, οι οποίες ενώνονται μέσω ενός κοινόχρηστου εξώστη. Είναι ένα αόρατο μέρος. Ένα καταφύγιο για όσους αναζητούν στέγη εφήμερης διαμονής. Αόρατο γιατί έμαθε να κρύβεται καλά μέσα στην πόλη. Πάντα πρόθυμο εντούτοις να εξυπηρετήσει τον κάθε ταξιδιώτη και να αποτελέσει μεταίχμιο για τις επόμενές του αποδράσεις. Παλαιότεροι ένοικοι υποστηρίζουν πως κατά την αποικιοκρατία υπήρξε κέντρο υγείας. Ίσως αυτό να εξηγεί την αυστηρή γεωμετρία των χώρων, την φαινομενικά ομοιογενή σύνθεση των δωματίων αλλά και των αναλογιών τους.
Χρόνοι, χώροι, πρόσωπα συναντιούνται απλά και μόνο για να αφεθούν κάτω από τον βωμό της οριακότητας. Η σύμβαση είναι σαφής και το πρωτόκολλο γνωστό ανάμεσα στους διαβάτες της πόλης.
«… Η είσοδος του πανδοχείου βρίσκεται στην στοά. Δεν υπάρχει κάποια επιγραφή που να την προδίδει παρά μόνο σηματοδοτείται από μια ημιδιάφανη επιφάνεια, διακοσμημένη με χαραγμένες ανθρώπινες φιγούρες. Είναι θολές και επικαλύπτουν το φόντο της πόλης που ξεπροβάλλει νοερά στο βάθος της. Δίπλα από την ιδιόμορφη επιφάνεια, σε μια εσοχή, κρύβεται ένα μεταλλικό κουδούνι. Δύο χτυπήματα είναι αρκετά για να προσκαλέσουν τον θυρωρό ο οποίος θα σε υποδεχτεί υποβάλλοντάς σου μερικές προσωπικές ερωτήσεις. Μη διστάσεις να απαντήσεις με διαφάνεια ψυχής. Είναι κρίσιμο να δώσεις τις πληροφορίες που αναζητεί προκειμένου να σε κατατάξει στο δωμάτιο που ανήκεις. Και αυτό γιατί το κάθε δωμάτιο απαρτίζεται από στοιχεία που ορίζουν την ταυτότητά του, την ιδιαιτερότητά του. Όπως και ο κάθε ταξιδιώτης. Φαινομενικά ο σκοπός φαντάζει ο ίδιος αλλά κάτω από άλλο φακό κρύβεται ένας ολότελα διαφορετικός κόσμος…»
Μια γραφομηχανή, μια πλούσια βιβλιοθήκη γεμάτη λογοτεχνήματα, ένα παλιό ξύλινο γραφείο με φέρνουν πιο κοντά σε ιστορίες προηγούμενων ταξιδιωτών.
Νούμερο είκοσι-τρία, αποτυπωμένο στην πόρτα ενός δωματίου που κρύβει πίσω του ένα συνονθύλευμα από ιστορίες. Μια γραφομηχανή, μια πλούσια βιβλιοθήκη γεμάτη λογοτεχνήματα, ένα παλιό ξύλινο γραφείο με φέρνουν πιο κοντά σε ιστορίες προηγούμενων ταξιδιωτών. Το κάθε αντικείμενο, κατάλοιπο διαφορετικού ιδιοκτήτη, ταυτότητας άγνωστης. Χαράσσονται μονάχα στην φαντασία μου σαν μυθοπλαστικές μορφές που κατοικούν ακόμη στο χώρο. Σαν να με συντροφεύουν και να με παρηγορούν πως σε κάποια άλλη ρωγμή του χρόνου, ένας εξίσου φιλόδοξος συγγραφέας, καθόταν μπροστά στο ίδιο γραφείο, πίσω από το συγκεκριμένο παράθυρο, γεμίζοντας άπειρα λευκά χαρτιά με τις δικές του σκέψεις. Με αμφιβολία όμως μπορώ να πω κατά πόσον ο υποθετικός συγγραφέας, θα αντιμετώπιζε με θάρρος τις φοβίες του, γνωρίζοντας τελικά την σαγηνευτική και άγνωστη προς αυτόν χορεύτρια.
Η σκέψη αυτού του υποθετικού συγγραφέα γυροφέρνει τόσες μέρες στο μυαλό μου. Είναι που ήρθε η κατάλληλη ώρα για να ξεδιπλωθεί η ιστορία. Γι’ αυτό και η αυριανή μέρα επιφυλάσσει μια άλλη αντιμετώπιση της κατάστασης. Το πλάνο έχει ως εξής: όταν ξημερώσει, θα επισκεφτώ το ανθοπωλείο της γειτονιάς και θα αγοράσω τις πιο όμορφες και χρωματιστές τουλίπες. Σαν και αυτές που στολίζει με επιμονή το τελευταίο διάστημα την είσοδο του δωματίου της. Και όταν έρθει η κατάλληλη και πρέπουσα ώρα με σοβαρότητα και ευγένεια, θα της χτυπήσω την πόρτα και θα συστηθώ.
[…] σε κάποια άλλη ρωγμή του χρόνου, ένας εξίσου φιλόδοξος συγγραφέας, καθόταν μπροστά στο ίδιο γραφείο, πίσω από το συγκεκριμένο παράθυρο, γεμίζοντας άπειρα λευκά χαρτιά με τις δικές του σκέψεις.
Τα πράγματα καμιά φορά όμως δεν ακολουθούν τα προβλεπόμενα. Φτάνοντας στο κατώφλι της άγνωστης χορεύτριας, προτού προλάβω να χτυπήσω την πόρτα, ένας άλλος ένοικος του πανδοχείου, φωνάζει από μακριά:
«Μην μπεις στον κόπο! Έφυγε! Μάζεψε τα πράγματά της και εγκατέλειψε βιαστικά το πανδοχείο σήμερα το πρωί! Ταξιδεύει για Αυστρία. Για μια παράσταση λέει την οποία έκανε πρόβα εδώ και μήνες»
Σαστισμένος, αποχαιρέτησα την άγνωστη χορεύτρια τοποθετώντας με τρυφερότητα τις τουλίπες πλάι στις δικές της, τις οποίες άφησε να στολίζουν το κατώφλι του παλιού της δωματίου. Τις παρατηρώ με νοσταλγία, φέρνοντας στο μυαλό μου ένα ωκεανό ανεκπλήρωτων επιθυμιών αλλά και αναμνήσεων. Σαν να μου υπενθυμίζουν πως μέσα στο χρόνο, το μοναδικό δικαίωμα που διεκδικεί η μονιμότητα, είναι η προσωπική μνήμη. Γιατί για όλους αυτούς που θα έρθουν οι τουλίπες της άγνωστης χορεύτριας, είναι οι ίδιες σαν όλες τις άλλες. Για εμένα όμως, θα μου θυμίζουν πάντοτε την άγνωστη χορεύτρια του απέναντι παραθύρου.
