Next stop: ΩΡΑΙΟ!, ΦΡΙΚΤΟ (;) ΤΟΠΙΟ, Τέσσερα Φανάρια,* Λεμεσός
της Ελίνας Τριανταφυλλίδου
χωρίς λόγια, © Έλινα Τριανταφυλλιδου
Tο θερμόμετρο στους 32 βαθμούς… Επί της οδού Κιοπρουλουζατέ, τα αυτοκίνητα κινούνται με αργούς ρυθμούς. Βλέπεις χθες “άνοιξε προς το κοινό” αυτό που τόσο ανέμενε, “η μαρίνα της πόλης”! Γίνεται το αδιαχώρητο…χαζεύω λίγο τα ξαναμμένα και περίεργα πρόσωπα. Ενδιαφέρον σκηνικό για μια μελλοντική “επεξεργασία” (…) προς το παρόν όμως κάτι “άλλο” μου ‘χει τραβήξει την προσοχή. Υπομονετικά κόβω τη στροφή στα δεξιά, στη Φεϋζι Πασα κι ανεβαίνω κατα μήκος του ποταμού Γαρύλλη… Εδώ είμαστε! Εδώ όπου η πόλη ξεφορτώνεται τα περιττά!
Σαν άλλος ενδιάμεσος σταθμός, “φρικτό” τοπίο! Άσυλο φαντασμάτων που τριγυρνάνε τον κόσμο! Σε μια πόλη που βρίσκεται σε μετάβαση “οδηγούμενη προς τον εξωραϊσμό”…
Λίγο παραπέρα στέκομαι στο γεφύρι Τέσσερα Φανάρια (μη σας προβληματίζει, καμιά φαντασμαγορική μυθοπλασία πίσω από το όνομα)… Η ιστορία του επαναλαμβάνεται… Όριο που διαχώριζε την ελληνοκυπριακή, ανατολική από την τουρκοκυπριακή, δυτική συνοικία της πόλης, στο σήμερα διατηρεί το ρόλο του.
“Το παλιό γεφύρι στα “Τέσσερα Φανάρια”, θα πήρε όπως φαίνεται λάθος αποστολή όποιος το σχεδίασε τα ΄μπλεξε κουβάρια, αντί να σμίγει χώριζε Δύση κι Ανατολή.”
Μπάμπης Αναγιωτός, Ποίημα, Το παλιο γεφύρι
Σαν άλλος ενδιάμεσος σταθμός, “φρικτό” τοπίο! Άσυλο φαντασμάτων που τριγυρνάνε τον κόσμο! Σε μια πόλη που βρίσκεται σε μετάβαση “οδηγούμενη προς τον εξωραϊσμό”, χαλάει την αισθητική μας, καταστρέφει την αντίληψη του ωραίου που έχουμε…
Παρατηρώ (…) Εδώ, η συνύπαρξη βρίσκεται σε αποσύνθεση…Εδώ το αστικό τοπίο αλλάζει… Μια νέα χαρτογράφηση εμφανίζεται στο έδαφος της πόλης, ένας άλλος ιστός υφαίνεται υπόγεια, αυτός μιας αόρατης πόλης… την οποία οι “ντόπιοι” βλέπουν, αντιλαμβάνονται, αλλά απλά την προσπερνούν.
Εγώ ή αυτός (ο άλλος), Έτσι (λοιπόν) αρχίζει ο πόλεμος όμως τελειώνει με μια αμήχανη συνάντηση “Εγώ κι αυτός” (!)
Μαχμούτ Ντάρουις, Κατάσταση Πολιορκίας
Οι στίχοι του Μαχμούτ Ντάρουις έρχονται να δέσουν αρμονικά με το σκηνικό που εκτυλίσσεται μπροστά μου. Η περιοχή κατά μήκος του ποταμού Γαρύλλη, στην πόλη της Λεμεσού υψώνονται νοητά όρια. Εγκαταλελειμμένες τουρκοκυπριακές συνοικίες έχουν γίνει καταφύγιο οικονομικών μεταναστών. Η περιοχή Τέσσερα Φανάρια περιγράφεται ως η “πόλη” των ξένων, των διαφορετικών, των άλλων… Σκιαγραφείται μια “άλλη” εικόνα. Ένα ασπρόμαυρο σκηνικό μέσα στην πόλη κι όμως έξω απ΄την πόλη, όπου κατοικείται το “φυσιολογικά” ακατοίκητο, κατοικείται η “εγκατάλειψη”!
Είναι πλέον πολύ αργά;, όλα έχουν αρχίσει…
Σε μια πόλη, που βρίσκεται σε μετάβαση τέτοιες εικόνες δεν αρμόζουν… Κάθε φορά που επισκέπτομαι τον αφιλόξενο (ακόμη) τόπο τούτο τον παρακολουθώ να αλλάζει πρόσωπο… Τα πρώτα σημάδια της μεταμόρφωσης στην κοίτη του ποταμού είναι πλέον ορατά.
Ομολογουμένως “Ωραίο τοπίο”. Ας μου επιτραπεί να πω το κλασικό “Πνοή για την Πόλη”!
Η Λεμεσός φρεσκάρει τον εαυτό της, όπως η πόλη της Λεονίας του Ίταλο Καλβίνο. Η πόλη ξεφορτώνεται ένα επαναλαμβανόμενο μίασμα, κτίζοντας ένα “θαυμάσιο καινούργιο κόσμο” !(;)
