Κωνσταντίνος Καλησπέρας Κατασκευές
Constantinos Kalisperas Architectural Studio
Κωνσταντίνος Καλησπέρας
Η δουλεία του Κωνσταντίνου Καλησπέρα, είτε στην αρχιτεκτονική, είτε στο ντιζάιν, εμπεριέχει τη θεμελιώδη αρχή του coincidentia oppositorum, την αναζήτηση δηλαδή της ενότητας μέσω της συνύπαρξης των αντιθέτων: του πάνω με το κάτω, του μέσα με το έξω, του αρνητικού με το θετικό, του άπειρου με το πεπερασμένο, αρχή που καθόρισε τη δυτική αλλά και την ανατολική σκέψη από την αρχαιότητα. Από την άλλη, όμως, ανιχνεύεται ξεκάθαρα και η ανάγκη για την αποδόμηση αυτής της ενότητας, όπου η οργανωμένη δομή και η ισορροπία διαταράσσονται και διασπώνται, δημιουργώντας έτσι δεκάδες πιθανότητες – ασαφείς, περίπλοκες, τυχαίες και αναμφίβολα ανοικτές σε πολλαπλές ερμηνείες.
Οι αρχιτεκτονικές αναζητήσεις του δημιουργού εμπεριέχουν αυτή τη συνεχή αναζήτηση της ελευθερίας, του σχεδιασμού κόντρα στη βαρύτητα και ενάντια στο υφιστάμενο σύστημα κοινωνικής δομής και ιεραρχίας.
Για τον Καλησπέρα αυτά τα αντικείμενα έχουν την ιδιότητα να «επανεφευρίσκουν και να επανενεργοποιούν το πλαίσιο ύπαρξης τους» κάθε φορά που τα προσεγγίζει ο θεατής. «Επιθυμούν» λέει και πάλι ο ίδιος «να πετάξουν, να μην είναι καθηλωμένα στο έδαφος».
Υλικά ετερόκλητα, σκληρά και μαλακά, φυσικά και συνθετικά όπως το resin, το corian, το σίδερο, το perspex, το αλουμίνιο και ο μπρούντζος, αποτελούν τις πρώτες ύλες για τα αντικείμενα που σχεδιάζει και δημιουργεί ο Καλησπέρας. Η γλυπτική (και μικρογλυπτική) τους ποιότητα δημιουργεί περίεργα καλλιτεχνικά συμπλέγματα, με ρυθμική διάταξη αλλά ταυτόχρονα και με «τάσεις φυγής» – πραγματικές και αλληγορικές. Ως βάση έχουν τέλεια γεωμετρικά σχήματα και όγκους: τον κύκλο, το τετράγωνο, τον κύλινδρο, τον κύβο. Από την άλλη, μια ξαφνική τομή, μια απρόσμενη μετατόπιση του άξονα ισορροπίας, τους δίνει πνοή και τα απογειώνει. Σε αυτό συντελεί και η παράλληλη συνύπαρξη της τεχνολογίας (η μηχανή) και του ανθρώπου (το χέρι). Η εύθραυστη σχέση μεταξύ της τεχνολογικής τελειότητας και της ανθρώπινης φύσης δημιουργεί αυτά τα ιδιόμορφα υβρίδια που ακροβατούν μεταξύ γλυπτικής και αρχιτεκτονικής, μεταξύ φόρμας και έννοιας, μεταξύ του ερωτικού και του ορθολογιστικού, μεταξύ του εικαστικού και του κοινωνικοπολιτικού, μεταξύ της ύλης και του άυλου.
Πρόκειται στην ουσία για μικρές τρισδιάστατες ουτοπίες, για μακέτες των κόσμων που θα έρθουν, σε αντικατάσταση των κόσμων που φεύγουν…
Δρ. Γιάννης Τουμαζής
Επίκουρος Καθηγητής,
Σχολή Αρχιτεκτονικής Καλών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, Πανεπιστήμιο Frederick