NEOΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ ΣΕ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΗΡΑ
των Χάρη Μούντη και Άντριας Βραχίμη
Σημείωση 1: To παρακάτω κείμενο έχει ως σκοπό να προβληματίσει και να προσφέρει τροφή για σκέψη και όχι να αποθαρρύνει τους νέους από το να ακολουθήσουν το επάγγελμα του αρχιτέκτονα.
Σημείωση 2: Το παρακάτω κείμενο θα μπορούσε να αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας.
Η γενιά της ανεργίας, © http://www.brightfutura.com/work-woes/
Στις 21/06 παρευρέθηκα στην τελετή αποφοίτησης του Παν/μίου Κύπρου για να συγχαρώ έναν πολύ καλό φίλο που ολοκλήρωσε τις σπουδές του στον κλάδο αρχιτεκτονικής. Η αλήθεια είναι πως τα φώτα, οι ομιλίες αξιότιμων προσωπικοτήτων, τα χαμόγελα, τα λουλούδια, τα ωραία ρούχα των παρευρισκόμενων και τα χειροκροτήματα συνέτειναν στη δημιουργία ατμοσφαίρας που θύμιζε μια μεγάλη γιορτή όπου όλοι ήσαν χαρούμενοι για τα επιτεύγματα των παιδιών τους, των φίλων τους και προ πάντων των εαυτών τους.
Μπήκα και εγώ λοιπόν σε αυτό το ‘τριπάκι’ της συγκίνησης και του ενθουσιασμού και χειροκροτούσα επί αρκετή ώρα στην αναφώνηση των ονομάτων των αποφοίτων κυρίως αποχαυνωμένος αλλά και λόγω υποχρέωσης (μεταξύ μας αυτό) επιδεικνύοντας τον ελάχιστο σεβασμό προς τους αποφοίτους μέχρι να έρθει η σειρά της αναφώνησης του δικού μου φίλου. Η στιγμή εκείνη έφτασε, η αναφώνηση του ονόματος του φίλου μου, και για λίγα δευτερόλεπτα ο παλμός του χειροκροτήματος δυνάμωσε, όπως επίσης η συγκίνηση και η χαρά, η θερμοκρασία του σώματος ανέβηκε αλλά σύντομα επέστρεψε στα φυσιολογικά επίπεδα όπως και το τέμπο του χειροκροτήματος μου καθώς οι στρατιές νέων αποφοίτων γεμάτων όνειρα, ελπίδα και δίψα να εφαρμόσουν αυτά που έμαθαν, παρέλαυναν για να παραλάβουν το δίπλωμα τους. Όπως προανέφερα, αυτή η διαδικασία διήρκεσε αρκετή ώρα μέχρι που κάποια στιγμή οι προβολείς άρχισαν να σβήνουν, τα φλας έπαψαν να τσούζουν τα μάτια, οι αγκαλιές και τα φιλιά έδωσαν την θέση τους στους υπευθύνους να συμμαζέψουν τον χώρο τελετής.
Με περίσσιο λοιπόν ενθουσιασμό και με την ελπίδα να εξασφαλίσω μια εργασία σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς ντύθηκα με τα καλά μου, πήρα το καλογυαλισμένο μου πορτοφόλιo και το μικρό μου cv και κατηφόρισα για να πάρω το πρώτο σκοτσέζικο ντους.
Εγώ παρόλα αυτά παρέμεινα στη θέση μου για λίγο, δίνοντας μου το χρόνο να συλλογιστώ και να αντέξει το μυαλό μου στο πρόσφατο παρελθόν της δικής μου αποφοίτησης. Μπήκα για λίγο στην θέση των νέων αποφοίτων. Σιγά σιγά άρχισα να θυμάμαι τις πρώτες μου προσπάθειες για εξεύρεση εργασίας στην Κύπρο. Δεν άργησα εντούτοις να θυμηθώ και το πρώτο ταρακούνημα που δέχθηκα όταν κλήθηκα σε συνέντευξη από ένα γνωστό αρχιτεκτονικό γραφείο της Πρωτεύουσας. Με περίσσιο λοιπόν ενθουσιασμό και με την ελπίδα να εξασφαλίσω μια εργασία σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς ντύθηκα με τα καλά μου, πήρα το καλογυαλισμένο μου πορτοφόλιo και το μικρό μου cv και κατηφόρισα για να πάρω το πρώτο σκοτσέζικο ντους. Χωρίς να μακρηγορώ όλα έδειχναν κατά την διάρκεια της συνέντευξης πως τα πράγματα πήγαιναν καλά – βάσει σχεδίου που λεμέ. Το άτομο στην άλλη πλευρά του τραπεζιού περιεργαζόταν το πορτοφόλιo μου και έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για τις τεχνικές σχεδίασης αλλά και την σύλληψη των αρχιτεκτονικών ιδεών που χρησιμοποίησα στην διπλωματική μου. Όπως και πιο πάνω σας τονίζω ένιωθα πως όλα πήγαιναν τέλεια. Μέχρι που έγινε ο εξής διάλογος:
– Πότε θέλεις να ξεκινήσεις να εργάζεσαι στο γραφείο μας; Δευτέρα είναι καλά;
Τότε σκέφτηκα “τέλεια, πήραμε την δουλειά. Θα χαρούν πολύ οι δικοί μου σαν θα μάθουν πως τα κατάφερα”.
Η απάντηση μου ήταν άμεση.
– Δευτέρα είναι η καλύτερη μέρα για μια νέα αρχή.
– Μάλιστα, έκλεισε. Το ωράριο του γραφείου είναι 08:00-18:00 αλλά εννοείται πως κάποιες μέρες θα πρέπει να μένεις πολύ περισσότερο μιας και πολλοί υπάλληλοι έχουν αποχωρήσει από το γραφείο και ο όγκος εργασιών κάποιες μέρες είναι μεγάλος.
– Κανένα πρόβλημα αντιλαμβάνομαι και είμαι έτοιμος να εργαστώ σκληρά, όσο χρειάζεται.
– Επίσης πρέπει να γνωρίζεις μιας και είσαι φρέσκος πως οι άδειες που δικαιούσαι είναι 21 μέρες τον χρόνο.
– Ναι, το γνωρίζω αυτό.
– Α, και κάτι τελευταίο. Θέμα μισθού. Ο μισθός είναι… (η φωνή του τρεμόπαιξε και εγώ τέντωσα τα αυτιά μου να ακούσω το νούμερο έτοιμος να αποδεχθώ και με τον βασικό χωρίς κανένα παζάρι).
– Λοιπόν ο μισθός είναι ΜΗΔΕΝ!!!!!!
Από εκείνη την στιγμή η φωνή του δυνητικού αφεντικού έγινε ένα βουητό και δεν μπορούσα να ακούσω τι έλεγε κυρίως εκ του γεγονότος ότι θύμωσα και με έκαιγε το ότι αυτό είναι άδικο. Το μόνο που μπόρεσα να ακούσω επιπλέον από τα λόγια του ήταν: σκέψου το δεν έχεις εμπειρία και έτσι θα την αποκτήσεις. Επί ένα χρόνο θα είσαι κάτω από αυτό το καθεστώς και θα μαθαίνεις. Εγώ ευγενικά τον ευχαρίστησα για τον πολύτιμό του χρόνο και υποσχέθηκα να του απαντήσω σύντομα. Το ίδιο σενάριο επαναλήφθηκε αρκετές φορές τους επόμενους μήνες.Το μόνο που άλλαζε κάθε φορά ήταν ότι αυτός ο θυμός σιγά σιγά μετατρεπόταν σε μια τεράστια απογοήτευση.
‘Είσαστε έτοιμοι να θυσιάσετε περιουσία, χρόνο, κόπο, να κάνετε τις νύχτες μέρες για να γίνετε εν τέλει αρχιτέκτονες και να επιστρέψετε στην νήσο Κύπρο? Αν ναι, τότε ξανασκεφτείτε το.
Συχνά πυκνά φίλοι και συγγενείς με παρότρυναν να βρω δουλειά στο εξωτερικό αλλά εγώ πεισματάρης – ατού ο Γαβρίλης που λέμε. Κάποιοι άλλοι μου έλεγαν: «ρε μεν αγχώνεσαι εν άκουσες εν να βγάλουν σχέδια για όλους εσάς τζιαί εν να σας κανονίσουν να πιάνετε 500 ευρώ για έξι μήνες. Είπε το Τζιαι ο πρόεδρος». Η αλήθεια από τότε πέρασαν 13 μήνες και αυτά τα σχέδια πολύ αργούν ρε παιδί μου. Πλέον όποιος μιλά για αυτά τα σχέδια μου φαίνεται σαν να λέει ένα κακόγουστο ανέκδοτο.
Οι συμφοιτητές μου, άλλοι κατέληξαν να εργάζονται σε επαγγέλματα άσχετα με το δικό μας όπως σερβιτόροι, σε πρατήρια βενζίνης κλπ. για να μπορούν να βγάζουν τα προς το ζην. Κάποιοι άλλοι επέλεξαν την ξενιτιά ενώ κάποιοι άλλοι τη σιγουριά του σπιτιού τους και το κλαψούρισμα: “ε τι να κάμω αφού εν έχει δουλειές, εν να δείξει”.
Για αυτό το θέμα θα μπορούσα να γράφω επί ώρες να γεμίσω εκατοντάδες σελίδες στο πως νιώθουμε εμείς οι νέοι απόφοιτοι αρχιτεκτονικής και στο τι πρέπει να αλλάξει αλλά θα προτιμούσα να κλείσω με τα εξής δυο ερωτήματα:
Να ακολουθήσουμε ή όχι, τα όνειρά μας;, © http://nancycarroll.net/how-tim-ferriss-4-hour-workweek-brought-back-mojo
Το ένα απευθύνεται στους νέους που σκέπτονται να ακολουθήσουν το επάγγελμα του αρχιτέκτονα:
‘Είσαστε έτοιμοι να θυσιάσετε περιουσία, χρόνο, κόπο, να κάνετε τις νύχτες μέρες για να γίνετε εν τέλει αρχιτέκτονες και να επιστρέψετε στην νήσο Κύπρο; Αν ναι, τότε ξανασκεφτείτε το.
Το δεύτερο απευθύνεται στους πιο μεγάλους συνάδελφους αρχιτέκτονες που διατηρούν γραφείο και αναρτούν σε διάφορες ιστοσελίδες θέσεις εργασίας άνευ απολαβών:
‘Το βρίσκετε δίκαιο;’
