Μοthership: Η κοινωνία της μουσικής
των Χάρη Μούντη και Άντριας Βραχίμη
«Τα ίδια χαρακτηριστικά που στο μάτι φαντάζουν ευάρεστα , είναι επίσης ευάρεστα και στο αυτί. Μουσικοί όροι όπως ο ρυθμός, η υφή, η αρμονία, η αναλογία, η δυναμική και η άρθρωση αφορούν τόσο την αρχιτεκτονική όσο και τη μουσική»
Leon Battista Alberti
© Ομάδα κατασκευής: Κωνσταντίνος Λουκά, Μαρία Ρουσή, Ελένη Θεοφάνους, Βαλεντίνα Σωτηρίου, Χριστίνα Τάττη, Ηoma Poursartip, Νικόλας Κουρτελής, Σωτήρης Κυπριανού, Μιχάλης Παυλίδης, Κλεάνθης Ρούσσος. Φωτογραφίες από προσωπικό αρχείο Μιχάλη Παυλίδη
Πρόσφατα και μετά απο πολύ καιρό, σε τούτο το νησάκι, παρατηρήσαμε μια πρωτοποριακή ιδέα έξω από τα στεγανά του εύκολου κέρδους και της αρπαχτής. Ένα μουσικοκαλλιτεχνικό «ντελίριο», που κατά κάποιο τρόπο σε παραπέμπει σε μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού όπως το Woodstock της δεκαετίας του ’70.
το κοινό από την ώρα που έμπαινε στο χώρο, δεν παρέμενε ένας απλός θεατής αλλά μετατρεπόταν σε μια ενεργή οντότητα-μέρος της ουτοπικής κοινωνίας.
Στα μέσα του περασμένου μήνα λοιπόν, το Afro Banana Republic (με οργανωτές τους Cotsios o Pikatillis και Μάρθα Γεωργίου) διοργάνωσε το ετήσιο φεστιβάλ με την ονομασία ‘Mothership’. Στόχος του φεστιβάλ ήταν να δημιουργηθεί, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα, μία ουτοπική κοινωνία μέσω συνεργασίας πολλών καλλιτεχνών. Το τι έκανε το φεστιβάλ να διαφέρει από άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις ήταν το γεγονός ότι ήταν κάτι που ξεπερνούσε τα όρια της μουσικής, του χορού και του ποτού, και δημιουργούσε ένα νέο περιβάλλον το οποίο επέτρεπε στο άτομο να επηρεάσει και να επηρεαστεί από το χώρο. Συγκεκριμένα, το κοινό από την ώρα που έμπαινε στο χώρο, δεν παρέμενε ένας απλός θεατής αλλά μετατρεπόταν σε μια ενεργή οντότητα-μέρος της ουτοπικής κοινωνίας. Κατά τη διάρκεια του διήμερου φεστιβάλ, ο ‘θεατής’ είχε την ευκαιρία να απολαύσει τη μουσική συγκεκριμένων καλλιτεχνών από διάφορες χώρες αλλά ιδιαίτερα, ήταν ελεύθερος να χρησιμοποιήσει το χώρο όπως ο ίδιος επιθυμούσε, χωρίς τυπικούς κανόνες και περιορισμούς. Ανάμεσα στα ‘σκηνικά’ αυτής της πολιτείας τα οποία εξυπηρετούσαν τον θεατή, μπορούσε κανείς να συναντήσει τις καθημερινές συνήθειες και δραστηριότητες της πραγματικής κοινωνίας, όπως είναι ο πρωινός καφές, τα γεύματα, οι επισκέψεις σε φρουταρίες, μαγαζιά και μπαρ, η ξεκούραση, η κοινωνικοποίηση, η απομόνωση και ο ύπνος. Όλα αυτά πάντα με τη συνοδεία της μουσικής.
Εκείνο που επέτρεπε στον θεατή να γίνει ενεργό μέλος της ουτοπικής κοινωνίας και να πραγματοποιήσει τις πιο πάνω δραστηριότητες, ήταν κάποιες εφήμερες κατασκευές οι οποίες ανεγέρθηκαν τη βδομάδα πριν την έναρξη του φεστιβάλ και πυροδότησαν τη λειτουργία της κοινωνίας αυτής.
Το πρότζεκτ με την ονομασία ‘τέλλες’ ήταν κατασκευασμένο από 20 χιλιόμετρα κολλητικής ταινίας, πλεγμένη σαν κλωστή, με τρόπο που μετέτρεπε τις γραμμές σε επιφάνειες οι οποίες προσέφεραν ελευθερία στη χρήση τους.
Μια από τις κατασκευές που θεωρούμε ότι επέτρεπε την επιτυχή συσχέτιση και αλληλεπίδραση μεταξύ μουσικής, χώρου και ατόμου-κοινωνίας ήταν αυτή των Μιχάλη Παυλίδη και Κλεάνθη Ρούσσου, εμπνευσμένη από τους ΝUMEN. Το πρότζεκτ με την ονομασία ‘τέλλες’ ήταν, όπως είναι εμφανές, κατασκευασμένο από 20 χιλιόμετρα κολλητικής ταινίας, πλεγμένη σαν κλωστή, με τρόπο που μετέτρεπε τις γραμμές σε επιφάνειες οι οποίες προσέφεραν ελευθερία στη χρήση τους. Σημεία αναφοράς στην κατασκευή ήταν φυσικά ο χώρος και συγκεκριμένα τα δέντρα του δάσους του Κόρνου, τα οποία είχαν στατικό ρόλο και βοηθούσαν στη δημιουργία ανοιγμάτων μέχρι 7 μέτρα, αλλά ταυτόχρονα επηρέαζαν και επηρεάζονταν από την ‘κίνηση’ της κολλητικής ταινίας μεταξύ τους. Ο ‘ιθύνων νους’ του έργου, είχε ως στόχο του να δημιουργήσει μια αιθέρια κατασκευή που θα συνέδεε το περιβάλλον με τη μουσική και το άτομο, τόσο κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, όσο και κατά την προετοιμασία. Αυτός ο ‘ιστός της αράχνης’ λοιπόν, ήταν το παιχνίδι, η δημιουργικότητα, η συνεργασία και η εφευρετικότητα των εμπλεκομένων κατα την προετοιμασία του φεστιβάλ. Σαν αποτέλεσμα, κατά τη διάρκεια του διήμερου φεστιβάλ, ο ‘ιστός της αράχνης’ (ο οποίος μπορούσε να αντέξει το βάρος 15 ατόμων) αποτέλεσε πόλο έλξης για τους ‘πολίτες’ ως καταφύγιο, χώρος ξεκούρασης, κοινωνικοποίησης και δράσης, πάντοτε ανάλογα με τη μουσική και το χρόνο. Οι επιφάνειες της κατασκευής χρησιμοποιούνταν ως εξέδρες για παρακολούθηση και αργότερα το βράδυ σαν αιώρες ή σκέπαστρα, ή ακόμη και σαν κρεμάστρες για ρούχα.
ο ‘ιστός της αράχνης’ αποτέλεσε πόλο έλξης για τους ‘πολίτες’ ως καταφύγιο, χώρος ξεκούρασης, κοινωνικοποίησης και δράσης, πάντοτε ανάλογα με τη μουσική και το χρόνο.
Σχέσεις όπως τις παραπάνω, δηλαδή μεταξύ μουσικής και χώρου αλλά και τέχνης και κοινωνίας γενικότερα, σπάνια συναντιούνται στον τόπο μας αφού η καθημερινότητά μας αποτελεί τροχοπέδη στον πειραματισμό και την ευρηματικότητα. Το ‘Mothership’ και οι κατασκευές του, έδωσαν την ευκαρία για πειραματισμό και εξαγωγή πολύτιμων συμπερασμάτων. Το πιο σημαντικό για μας είναι ότι αποδεικνύεται ότι έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε με ένα αυστηρά δομημένο τρόπο ο οποίος δεν επιτρέπει να ανακαλύψουμε νέες σχέσεις μεταξύ υλικών, χώρου, τέχνης, μουσικής και ατόμου, κάτι το οποίο θεωρούμε ότι το φεστιβάλ αυτό επέτρεψε να συμβεί.
God bless mothership!
© Ομάδα κατασκευής: Κωνσταντίνος Λουκά, Μαρία Ρουσή, Ελένη Θεοφάνους, Βαλεντίνα Σωτηρίου, Χριστίνα Τάττη, Ηoma Poursartip, Νικόλας Κουρτελής, Σωτήρης Κυπριανού, Μιχάλης Παυλίδης, Κλεάνθης Ρούσσος. Φωτογραφίες από προσωπικό αρχείο Μιχάλη Παυλίδη
© Ομάδα κατασκευής: Κωνσταντίνος Λουκά, Μαρία Ρουσή, Ελένη Θεοφάνους, Βαλεντίνα Σωτηρίου, Χριστίνα Τάττη, Ηoma Poursartip, Νικόλας Κουρτελής, Σωτήρης Κυπριανού, Μιχάλης Παυλίδης, Κλεάνθης Ρούσσος. Φωτογραφίες από προσωπικό αρχείο Μιχάλη Παυλίδη
© Ομάδα κατασκευής: Κωνσταντίνος Λουκά, Μαρία Ρουσή, Ελένη Θεοφάνους, Βαλεντίνα Σωτηρίου, Χριστίνα Τάττη, Ηoma Poursartip, Νικόλας Κουρτελής, Σωτήρης Κυπριανού, Μιχάλης Παυλίδης, Κλεάνθης Ρούσσος. Φωτογραφίες από προσωπικό αρχείο Μιχάλη Παυλίδη
© Ομάδα κατασκευής: Κωνσταντίνος Λουκά, Μαρία Ρουσή, Ελένη Θεοφάνους, Βαλεντίνα Σωτηρίου, Χριστίνα Τάττη, Ηoma Poursartip, Νικόλας Κουρτελής, Σωτήρης Κυπριανού, Μιχάλης Παυλίδης, Κλεάνθης Ρούσσος. Φωτογραφίες από προσωπικό αρχείο Μιχάλη Παυλίδη
© Ομάδα κατασκευής: Κωνσταντίνος Λουκά, Μαρία Ρουσή, Ελένη Θεοφάνους, Βαλεντίνα Σωτηρίου, Χριστίνα Τάττη, Ηoma Poursartip, Νικόλας Κουρτελής, Σωτήρης Κυπριανού, Μιχάλης Παυλίδης, Κλεάνθης Ρούσσος. Φωτογραφίες από προσωπικό αρχείο Μιχάλη Παυλίδη
Tags
events
