Χωρο-γραφήματα: μιας κυψέλης
του Κωνσταντίνου Μάρκου
Κυψέλη: το σπίτι των «μελισσών» @ Κωνσταντίνος Μάρκου
Με επιμονή κοιτάω τους δείχτες του ρολογιού, περιμένοντας να έρθει η κατάλληλη ώρα. Ακίνητη. Εγκλωβισμένη στην αγωνία ενός υποθετικού μέλλοντος, γίνομαι αμέτοχος θεατής αυτού που ονομάζουμε χρόνο. Ήχοι με ξυπνούν για να με τοποθετήσουν και πάλι στην πραγματικότητα. Στον πραγματικό χρόνο. Αυτή τη φορά, γέλια και φωνές ακούγονται από τον δρόμο. Σαν να έρχονται μεμπτά για να ηλεκτρίσουν τη σκέψη μου και να μου υπενθυμίσουν πως κάποιος μοχλός ανέβηκε σε κάποιο σημείο της πόλης. «Σκοτείνιασε…», συλλογίζομαι και χωρίς δεύτερη σκέψη, προετοιμάζω τον εαυτό μου κατάλληλα ψαχουλεύοντας τις τσέπες μου για να σιγουρευτώ πως έχω πάρει μαζί μου τα άκρως απαραίτητα.
«Το χαρτάκι με τις οδηγίες!»
«…Η διαδρομή είναι απλή. Ακολούθησε τον σκοτεινό πεζόδρομο και όταν διασχίσεις την ξύλινη γέφυρα θα το βρεις εκεί, μοναχικά, να περιβάλλεται από φοινικόδεντρα. Δεν υπάρχει κάποιο σημάδι που να το προδίδει.»
Με κόπο προσπαθώ να στριμώξω το τσιγάρο μου μέσα στο γεμάτο σταχτοδοχείο και με ορμή οδεύω προς την κουζίνα για να βρω το χαμένο χαρτάκι. Στέκεται τσαλακωμένο σαν διακοσμητική φιγούρα πάνω στο ψυγείο.
Το διαβάζω για ακόμα μια φορά με προσοχή.
«…Η διαδρομή είναι απλή. Ακολούθησε τον σκοτεινό πεζόδρομο και όταν διασχίσεις την ξύλινη γέφυρα θα το βρεις εκεί, μοναχικά, να περιβάλλεται από φοινικόδεντρα. Δεν υπάρχει κάποιο σημάδι που να το προδίδει. Είναι ένα συνηθισμένο παγκάκι σαν όλα τα άλλα. Φαινομενικά συνηθισμένο… Περαστικοί θα σου ζητήσουν τσιγάρο για να σε φιλοξενήσουν στις πιο κρυφές τους φαντασιώσεις. Όταν θα φτάσεις εκεί, να καθίσεις στη μια πλευρά, αφήνοντας χώρο στο πλάι για τον επισκέπτη. Το σημείο, για όσους το γνωρίζουν, χαρακτηρίζεται ως: Κυψέλη…».
Αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια με προειδοποιούν να μείνω μακριά. Τα βήματά μου όμως ακάθεκτα. Με οδηγούν σε ένα μονοπάτι πιο κοντά στη φωλιά των «μελισσών». Εκεί, χοροί με καλωσορίζουν κάτω από το φως των αστεριών που συνοδεύονται από γνώριμες μελωδίες της πόλης. Είναι θολές, μοναχικές φιγούρες. Κρύβουν τα πρόσωπά τους μέσα στο σκοτεινό τοπίο και αντικρίζουν την παρουσία μου με διακριτικά νοήματα.
Τα σκηνικά που κάποτε ήταν οικεία γίνονται απρόβλεπτα. Σκοτεινά. Ακόμη και επικίνδυνα. Υποτάσσονται στις απαιτήσεις αυτής της νέας πραγματικότητας. Η κυψέλη ακολουθεί τα δικά της θεωρήματα. Τους δικούς της νόμους και κανόνες. Είναι το «σπίτι» των μελισσών. Ιεραρχίες, ρόλοι, προσδοκίες. Συστατικά μετρήσιμα. Ένας χώρος ιεροτελεστιών που άλλοτε πλάθεται υβριδικά μέσα σε σκοτεινές κοιλότητες, μακριά από «παρείσακτους» και ενίοτε σε προ-μελετημένα τοπία, κάτω από τεχνητές φωλιές «παραγωγής». Μια ολόκληρη κοινωνία που με καλεί να την εξερευνήσω. Να αφεθώ στην ηδονή της. Κυψέλη μόνο για αυτούς που αποτελούν μέρος της. Για τους υπόλοιπους… Ο κρυφός χώρος επιθυμιών. Ένα ακόμη κομμάτι της πόλης.
