First stop: ΤΟΠΟΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ (;), Πλατεία Ηρώων*, Λεμεσός
της Ελίνας Τριανταφυλλίδου
Ανείπωτη σιωπή, © Έλινα Τριανταφυλλιδου
Επιτρέψτε μου! Οφείλω πρώτα να σημειώσω το εξής: Το ποίημα του Μπάμπη Αναγιωτού, Πλατεία Ηρώων, υπήρξε αφορμή για το εν λόγω άρθρο, αποσπάσματα του οποίου παραθέτονται…
*Η Πλατεία Ηρώων, στην καρδιά της πόλης υπήρξε μέχρι και πρόσφατα τόπος εξόριστος! Σουρεαλιστικό σκηνικό, όπου συνυπήρχαν μπορντέλα, καμπαρέ και κακόφημα μπαρ, από τη μια και μια δόση “ποιότητας” απ΄την άλλη, αναφερόμενη στον Κινηματοθέατρο Ριάλτο και στα λοιπά κουλτουριάρικα μπαράκια.
H Πλατεία Ηρώων δεν έχει Πρόσωπο, αλλά Πρόσωπα…
Έτσι, λοιπόν…
“Μπήκα και κάθισα στη θέση μου μα πού
να δω παράσταση κείνο το βράδυ […]”
ΑΚΟΥ, την!
ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΟΥ, την!
…Ως ΤΟΠΟ Σεξουαλικότητας (…)
Παρέες γιάπηδες μαζεύονται πιο κει
και πνίγουν στους μεζέδες την ανία.
– Ρε πούστη μου ρωτάς, ποια είναι η ξανθή;
– Νέα πουτάνα απ΄την Ουκρανία!
Η Πλατεία φαινόταν άγρια, αμακιγιάριστη, αλύπητη…σαν η πόλη να ξεφορτώθηκε τα περιττά. Απανωτά εναλλασσόμενα καρέ δυστυχίας;!
…στις τρεις η ώρα πληρωμένη αγκαλιά…
ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ την, από μακριά…
Η Πλατεία φαινόταν άγρια, αμακιγιάριστη, αλύπητη…σαν η πόλη να ξεφορτώθηκε τα περιττά. Απανωτά εναλλασσόμενα καρέ δυστυχίας;! Σεξ, ψηλοτάκουνα, σύριγγες, αναρχία, ιστορίες των επιθυμιών, των ανθρώπων, των χαμένων ψυχών! Αγκάθινο στεφάνι η Πλατεία…
[…] Μην με κοιτάτε τώρα τάχα σοβαροί,
εσείς τη γράψατε αυτή την ιστορία,
για να ‘χετε την πόλη καθαρή
γεμίσατε σκουπίδια την Πλατεία.
Μπάμπης Αναγιωτός, Μνήμες μιας πόλης
άλλοτε οι δρόμοι της θα έσφυζαν από ζωή… Στο τώρα μια ανείπωτη σιωπή… Κι εμείς να προσπαθούμε ακόμη να σκαρώσουμε ιστορίες για το τι πραγματικά κρύβεται πίσω απ΄τα αμπαρωμένα κατώφλια, στους σκοτεινούς της διαδρόμους
Είναι; πολύ άσχημη η Πλατεία, συμφώνησα… This was then!
Γιατί σήμερα η Πλατεία έχει “δοθεί” και πάλι στην πόλη, το σκηνικό έχει στηθεί, οι ρόλοι έχουν διανεμηθεί… Άλλοι οι Πρωταγωνιστές της, φοιτηταριό και φραπεδαριστές, ουζομεζεγκλαντάν σε “αποδεκτά” τούτη τη φορά σενάρια… Η πλατεία αρχίζει να κατοικείται από μορφές συγκατοίκησης που της δίνουν μια νέα δυναμική. Καφετέριες με ονόματα όπως “Miro” και “Ζάππειον”, artgalleries και υποσχόμενα δρώμενα, ισπανική κουζίνα, tapas και σουβλάκι… μόνιμος ένοικος το Ριάλτο, μαζεύουν τον νεαρόκοσμο, κυρίως φοιτητέξ, αφού η περιοχή κατακλείστηκε από σπουδαστές, που σε 5 πιάνουν πανεπιστήμιο.
Η Πλατεία μου αρέσει!…
Αν λοιπόν το αποδεχτούμε και αναφερθούμε μόνο στην ορατή πραγματικότητα… Η Πλατεία Ηρώων εξαγνίστηκε…!;
Η πάλι, Ίσως…
Η Πλατεία των ποικίλων ταυτοτήτων που άλλαξε και που παραμένει η “ίδια”… Τι εννοώ: Διασχίζοντας τα στενά της, παρατηρητής και περίεργος σαν είσαι, στρέφεις το βλέμμα στις γωνιές των δρόμων, αναμένοντας (μάταια;) να σου αποκαλύψει τη περασμένη, μυστική ζωή της. Η ώρα έχει πάει ήδη 2:00π.μ… άλλοτε οι δρόμοι της θα έσφυζαν από ζωή… Στο τώρα μια ανείπωτη σιωπή… Κι εμείς να προσπαθούμε ακόμη να σκαρώσουμε ιστορίες για το τι πραγματικά κρύβεται πίσω απ΄τα αμπαρωμένα κατώφλια, στους σκοτεινούς τις διαδρόμους ….
