Antigoni Patsalou

2016 | De Montfort University, Leicester

MArch – Final Thesis Project | Supervisor: Sara Shafiei

© Αντιγόνη Πάτσαλου

ακολουθεί κείμενο στην ελληνική

The notion of a “shared” space, city or identity essentially consists of a definite combination which responds to how it’s affected by the conflict and how it can act in a restorative manner within the previously divided city. It should not, however, adopt a separate role, but rather adjust to the conditions, while introducing an interspersed co-existence in the city. Shared space is also concerned with issues relating to space, time and identity; the location, the particular moment and the specific people who are going to be involved with these shared interactions. To better understand how people were circulating and communicating around the city and also what the spaces around the Buffer Zone in the old Nicosia were, a study of the uses of buildings was carried out. From this, a number of conclusions occurred; for example most of the public squares and areas for interaction were located around Ledras/Lokmaci Street, or the fact that in areas where Churches or Mosques are located, there is a school in a very close distance. The main idea was that the Buffer Zone would be “stitched” again to its’ surroundings and start creating a new life of its’ own, always in relation to the rest of the city.

© Αντιγόνη Πάτσαλου

It is vital to act and envision a happier place for the Buffer Zone, an area which is progressively transforming into a conglomeration of ruined buildings and trees, without any response to its’ context. The concept is about a “mixed” primary school, inside the buffer zone which is perpendicular on the two most busy streets of Nicosia. It sounds logical that in order to design something new and most importantly shared in such a sensitive framework, it is vital to understand again the where, the who and when to do so; especially taking under account it would obviously involve both communities. The idea of working with the younger generations occurred as they are uninvolved with the past, and once they get the right kind of learning and education they could potentially co-exist harmoniously in a bi-communal environment. It is also proven how conflict can disturb the harmonious state through which a child is raised, something that conclusively impairs its’ imagination. Inspired by Aldo Van Eyck and how he designed playground insertions in neglected areas of the city, the same approach would be followed in the previously contested ruins of the Buffer Zone. The old typologies have affected the new design, trying to bring something of the past back, but in a more creative, playful form. The different colours on the blocks / classrooms represents a different age group. This gives the children their own sense of space and familiarity.

© Αντιγόνη Πάτσαλου

The 4 existing schools – 2 in either side – would be also incorporated in this “game” which leads to the actual building proposal. Signs in both Greek and Turkish guide the children, as the previously contested ruins of the buffer zone are now transformed into playgrounds, which are preserved through concrete insertions painted in respective colours, which reference the different schools.The idea is to experience the crossing of a boundary and enter this new threshold that transfers you from the normal, everyday world to the playful one, where you are no longer a Greek or a Turkish Cypriot, you rather let go of your normal self and embrace this new personality you have that allows you to shape your own sense of space within this previously contested zone.

© Αντιγόνη Πάτσαλου

ελληνικό κείμενο

Η Λευκωσία, ως μια διαιρεμένη πόλη αποτελεί αποδεδειγμένα ένα μείζον κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό πρόβλημα. Η σταδιακή παρακμή που παρατηρείται στην Νεκρή Ζώνη έρχεται σε αντίθεση με την ανάπτυξη των τελευταίων χρόνων στις περιβάλλουσες περιοχές. (π.χ. Οδός Λήδρας, Locmaci Street, Πλατεία Φανερωμένης κτλ.). Αυτό αποδεικνύει την ανάγκη του κόσμου να κυκλοφορεί σε αυτές τις περιοχές, και πως η Νεκρή Ζώνη παραμένει απλά ένα εμπόδιο το οποίο εμποδίζει την περαιτέρω ανάπτυξη.

© Αντιγόνη Πάτσαλου

Μελέτες του πανεπιστημίου Queen’s University Belfast, έχουν αποδείξει πως το να μεγαλώνει ένα παιδί σε καθεστώτα διενέξεων και μοιρασμένων κοινωνιών/πόλεων επηρεάζει την φαντασία του και την δημιουργικότητα του σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η μελέτη εξερευνά την σχέση μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού, μέσω μιας σειράς από “στάδια” τα οποία είναι διαιρεμένα κατά μήκος της “Νεκρής” Ζώνης. Ο στόχος είναι να κατευθύνουμε τους κατοίκους της πόλης μέσω νέων διαδρομών στην πρώην “Νεκρή Ζώνη”, η οποία πλέον θα υιοθετήσει ένα ρόλο παιχνιδιού/ δοκιμασιών, που θα οδηγεί τελικά στο κυρίως σχολείο με τους μεγάλους παιχνιδότοπους.

© Αντιγόνη Πάτσαλου

Τα στάδια αυτά είναι χωρισμένα σε χρώματα και συμβολίζουν στιγμές στον χρόνο, πρώην ερείπια τα οποία μετατρέπονται σε παιδικές χαρές. Σε αυτά τα στάδια λαμβάνουν μέρος τα 4 σχολεία και από τις δύο πλευρές, τα οποία καταλήγουν στο μεγάλο, ενιαίο σχολείο. Η ιδέα βασίζεται στο πόσο σημαντικό είναι το παιχνίδι και πως επηρεάζει την κουλτούρα και την κοινωνία μας. Επιλέγοντας να εστιάσω στην “Μικρο-κοινωνία”, στα σχολεία που περιβάλλουν την Ζώνη μαζί με το κυρίως σχολείο, δεν αγνοείται το παρελθόν, αλλά δημιουργείται μια νέα δημιουργική πραγματικότητα, από την πρώην, κατεστραμμένη ιστορία της Ζώνης. Πινακίδες τόσο στην Ελληνική, όσο και στην Τούρκικη γλώσσα καλούν τα παιδιά να παίξουν μαζί ως ένα, μακριά από προκαταλήψεις.

© Αντιγόνη Πάτσαλου

Το κυρίως σχολείο, περιβάλλει την εσωτερική αυλή, η οποία αποτελείται από τα πρώην ερείπια της “Νεκρής Ζώνης, που πλέον αποτελούν μέρος το παιχνιδιού και του ταξιδιού ανακάλυψης του “Μυστικού κήπου” ο οποίος βρίσκεται στο κέντρο του σχολείου.

© Αντιγόνη Πάτσαλου

© Αντιγόνη Πάτσαλου

© Αντιγόνη Πάτσαλου